سودا

گاهی از شدت درد خفه میشوم از سکوت

کسی یارای من نیست تنهایم

دعا در حق انسانیت لازم است...

تو مثل راز پاییزی و من رنگ زمستانم 

چگونه دل اسیرت شد قسم به شب نمی دانم

تو دریایی ترینی, آبی و آرام و بی پایان

و من موج گرفتاری اسیر دست طوفانم

نمی دانم چه باید کرد با این روح آشفته

به فریادم برس ای عشق من  امشب پریشانم

تو دنیای منی بی انتها و ساکت و سرشار

و من تنها در این دنیای دور از غصه مهمانم

تو مثل مرز احساسی قشنگ و دور و نا معلوم

و من در حسرت دیدار چشمت رو به پایانم

شبی یک شاخه نیلوفر به دست آبیت دادم

هنوز از عطر دستانت پر از شوق است دستانم

تو مثل لحظه ای هستی که باران تازه می گیرد

و من مرغی که از عشقت فقط بی تاب و حیرانم

به جان هرچه عاشق توی این دنیای پر غوغاست

قدم  بگذار  روی  کوچه  های  قلب  ویرانم

بدون تو شبی تنها و بی فانوس خواهم مرد

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید ؟

 چرا از مرگ می ترسید... ؟